Er was eens een boom, haar naam was Persua. Ze was groot en recht, zo recht dat haar takken alle kanten op groeiden. Ze was anders dan alle andere bomen. De anderen begrepen haar daarom vaak niet. Ze begreep zichzelf heel goed en wist wie ze was en waar ze voor stond. Hoe ze rook, hoe ze voelde, welke kleuren ze had, hoe ze bewoog en hoe ze klonk. Als het stormde en de wind gierde door het bos en alle bomen verloren wel een paar takken, bleef zij rechtop staan zonder een tak kwijt te raken. Persua wilde heel graag dat alle bomen zo werden zoals zij was. Daar was ze zo mee bezig dat ze eigenlijk vergat wat echt belangrijk was. De andere bomen vonden haar wel interessant maar konden en wilden niet hetzelfde zijn. Elke boom was juist uniek in haar eigen zijn. Persua verloor daardoor de verbinding met de andere bomen, terwijl dat juist was wat ze zo graag had gewild.
.
Er was 1 boom die zich zo ergerde aan Persua, aan haar rechtlijnigheid en overtuigingskracht dat ze zichzelf voornam om nooit zo te worden, wat er ook gebeurde. Haar naam was Modeste. Ze was diepgeworteld, in verbinding met de dichtheid van de aarde en tegelijk met haar takken dichtbij het licht van de hemel. Ze stond altijd open voor alle andere bomen, zonder enig oordeel. Maar ze kwam nooit voor haar mening uit en was gehuld in weerloosheid. De anderen waren in eerste instantie gefascineerd door haar bewustzijn en kalmte. Maar uiteindelijk wisten ze niet echt wie zij was en waar ze voor stond in het leven. Modeste verloor daardoor de verbinding met de andere bomen, terwijl dat juist was wat ze zo graag had gewild.
.
Verderop in het bos stond een boom, zij was nog vol in de bloei van haar leven. Haar naam was Progressia. Ze absorbeerde de seizoenen en alles wat daarbij hoorde. De regen, de zon, de wind, de storm.. alles komt en gaat ook weer weg. Ze voelde, ze rook, ze luisterde, ze groeide en ze bloeide en het allermooiste.. ze leerde! elke dag weer.. van zichzelf en van alle andere bomen. Ze zag hoe Persua haar leven leidde en haar best deed iedereen te overtuigen om net zo te zijn zoals zij. Ze zag hoe Modeste erbij stond, met haar bewustzijn geworteld in weerloosheid, in balans met zichzelf maar niet in balans met de ander. Maar Progressia wist diep in haarzelf, van beide bomen kan ik leren en ergens in die balans vind ik mijzelf en ben ik in dit moment. En vanuit daar zal er verbinding zijn met andere bomen en zal haar verlangen tot bloei komen.
.
Dat wat ze zo graag had gewild.
.
Manon en de Maan