In jouw warme schoot
waar ik uit duizenden ben ontstaan
voelde ik jouw pijn en angst
in het aardse bestaan
.
In mijn koude wereld
waar iedereen rechtop leek te staan
voelde ik mijn angst en onvermogen
om echt te bestaan
.
In onze voorwaardelijke liefde
voelde ik mij niet genoeg of juist teveel
Bestond er schaamte en schuld
Was ik allesbehalve heel
.
Tussen onze hoofden
was er pijn en strijd
Onze ‘liefde’ leek kapot te gaan
We raakten elkaar kwijt
.
Tot ik alles wat niet van mij was
aan jou teruggaf
En besloot dit niet te dragen
tot mijn graf
.
In onze onvoorwaardelijke liefde
van verzachting en vrijheid
zijn wij helemaal volmaakt
Er is niemand die lijdt
.
Tussen onze harten
is er ruimte en echtheid
Als we daarin verblijven
ook liefde en waarheid
.
Onze buiken zijn verbonden één
In dit leven als moeder en dochter
In bewustzijn twee zielen all-een
.
In mijn warme schoot
waar oordelen niet bestaan
is er oneindig veel liefde
van hier tot aan de maan
.
Dus kom maar bij mij
Er is genoeg plek voor jou
om gewoon te zijn en te voelen
hoeveel ik van je jou
.
Je bent welkom
zonder voorwaarde
in mijn oceaan van liefde
Mijn plek op Aarde
.
Manon
‘Een Ode aan de moederwond’