Dieper dan verdriet kan gaan
En zomaar stroomt het weg
Als vanzelf
Tussen zon en berg
Duister en eeuwig licht
Met een zekere oneindigheid
En toch dood
.
Helen kan niet meer
Alleen de zon kan het dragen
Met al haar eenzaamheid en kracht
De wrede schoonheid van bloei
Het afscheid van kille aarde
.
Enkel de rust in haar stem
Door iedere traan gevoed
Heimwee naar alles
Maar er is niets
Verlaten en bang
.
Lieve ogen
Zo stil en helder
.
Manon