Afpellen
Als een ui
Schil voor schil
Je oude jas
Uitdoen
Want hij past
Niet meer
Je maskers
Laten vallen
Eén voor één
Tot je naakt bent
En er niks meer
Te verliezen valt
Het proces van
Sterven
Terwijl je leeft
Je ontdoen van
Alles wat je
Dacht te zijn
Maar wat je
Niet bent
Laag voor laag
Tot je bij
Je kern komt
Tenminste
Dat denk je
Want steeds
Als je dat denkt
Is er nog een laag
Nog een schil
Nog een masker
En natuurlijk die jas
Die echt niet meer past
Ook al zou je dat soms
Zo graag willen..
En misschien
Is dat wel
Het allermooiste
Aan sterven
Terwijl je leeft
Dat je ook weer
Opnieuw geboren
Kan worden
En dat je deze keer
Zelf je jas uitkiest
De jas die helemaal
Bij jou past
Want naakt is
Best kwetsbaar
.
Manon