Die Plek In Jou

Het is nacht, geen gewone nacht. De hemel is zo intens blauw dat de maan meer straalt dan ooit tevoren. Het is volle maan, het contrast is groot tussen het donker en het licht.

De maan verlicht vol vertrouwen elk stukje donker met haar kracht. 

Ze geeft, ze inspireert, ze ontroert en ze straalt. Ze verlicht het donkere pad wat dwars door de velden loopt. Het is het pad naar de ultieme vrijheid in jezelf, het pad van magie en kracht. Het is geen makkelijke weg maar als je het pad blijft volgen en alle hindernissen overwint die je tegenkomt en er dwars doorheen gaat, dan vind je aan het einde van het pad uiteindelijk het ‘grote niks’ en dus tegelijk het ‘grote alles’ in jezelf. De Tempel van Stilte.

.

Er was eens… een jonge vrouw. Ze had al best wat geleerd over het leven door vallen en opstaan. En ze leerde zichzelf steeds beter kennen en daardoor groeide haar zelfvertrouwen. Ze voelde zich steeds krachtiger in wie ze was, wat ze wilde en waar ze voor stond. Ze kon weer echt genieten van het leven en had een soort rust gevonden. Ze was dichtbij zichzelf en voelde balans. 

Ze was heel gelukkig en blij met zichzelf. Maar door haar enthousiasme en al deze positieve energie was ze teveel met haar aandacht bij de buitenwereld en te weinig in stilte bij haarzelf waardoor ze zich onrustig begon te voelen. Het leven dirigeerde haar naar het pad van de ultieme vrijheid. 

Ze had die vrijheid wel gevonden in haar zelf maar het was haar missie om dat gevoel terug te vinden en vast te houden in zichzelf en tegelijk in verbinding te zijn met de buitenwereld.

.

Ze begon te lopen op het pad en voelde zich rustig, het gevoel van vertrouwen en kracht in de weg die voor haar lag. In de verte zag ze drie grote bergen. Ze liep verder in de donkere nacht over het pad wat verlicht werd door die grote ronde maan. Ze naderde de eerste berg, het was de Berg van Schaamte. 

De Berg van Schaamte sprak tot haar; Er zullen altijd anderen zijn die vinden dat je maar ‘normaal’ moet zijn en je aan moet passen en vooral niet je hart moet volgen want stel je voor dat je anders bent dan de anderen, dus doe maar zoals anderen ook doen, dan word je geaccepteerd en krijg je liefde. Maar bedenk goed dat dat geen echte liefde is. Liefde begint bij jezelf. Jezelf accepteren met alles wat je bent. En je vooral nooit hoeven schamen voor wie je bent!

De Berg zei; Je hebt nu 2 keuzes, je loopt om mij heen of over mij heen. Als je de moeilijke weg kiest en mijn berg beklimt, dan zal je groeien en een stukje vrijheid in jezelf creëren door de schaamte te doorleven en dan los te laten. Maar luister goed, elke keuze die je maakt is goed want het is jouw eigen keuze. Ze dacht na en twijfelde geen moment, ze koos de moeilijke weg en besloot over de berg te gaan. Dit was zwaar en moeilijk maar ze voelde zich sterk genoeg en hield vol. Toen ze weer beneden op het pad kwam liep ze verder en ze voelde zich een stuk lichter. 

.

Al snel kwam ze bij de tweede berg. Het was de Berg van Oordeel. De Berg van Oordeel sprak tot haar; 

Er zullen altijd anderen zijn die een mening over jou hebben en van alles van je vinden of over je denken of die zelfs over je oordelen. Maar bedenk goed dat dat niks over jou zegt maar iets over die ander en tegelijk ook weer iets over jou. Want hoe denk jij over jezelf? Wat vind jij van jezelf? Welk oordeel heb jij over jezelf? Want net als de Berg van Schaamte al zei, begint het hier ook bij jezelf, bij je eigen oordeel. De Berg zei; Je hebt nu 2 keuzes, je loopt om mij heen of over mij heen. Als je de moeilijke weg kiest en mijn berg beklimt, dan zal je groeien en een stukje vrijheid in jezelf creëren door het oordelen te doorleven en dan los te laten. Maar luister goed, elke keuze die je maakt is goed want het is jouw eigen keuze. Ze dacht na en twijfelde even, het was natuurlijk ook wel makkelijk en veilig om gewoon om de berg heen te lopen maar de wilskracht in haar om te leren en te groeien won het toch! Ook deze berg beklom Ze met vertrouwen dat het haar ging lukken ondanks dat het zwaar was, ze gaf niet op. Toen ze weer beneden op het pad kwam liep ze verder en ze voelde zich een stuk lichter. 

Het was nog steeds diep in de nacht en heel donker maar ze liep verder, teruggaan wilde ze ook niet, ze was al zover gekomen, nog maar één berg te gaan en dan zou ze bij de veelbelovende Tempel van Stilte aankomen. 

.

Daar was de derde berg, ze schrok een beetje, hij was veel hoger en steiler dan de andere twee. 

Het was de Berg van Schuld. De Berg van Schuld sprak tot haar; Er zullen altijd anderen zijn die de schuld bij jou leggen of die vinden dat jij een fout hebt gemaakt. Maar bedenk goed dat iedereen altijd handelt naar zijn beste kunnen op dat moment dus niemand heeft schuld en iedereen heeft schuld. En net als bij de eerste twee bergen begint het hier ook bij jezelf. Moet jij altijd perfect zijn? Mag je een fout maken? Mag je falen? Dus wees mild naar jezelf en de ander.  

De Berg zei; Je hebt nu 2 keuzes, je loopt om mij heen of over mij heen. Als je de moeilijke weg kiest en mijn berg beklimt, dan zal je groeien en een stukje vrijheid in jezelf creëren door de schuldgevoelens te doorleven en dan los te laten. Maar luister goed, elke keuze die je maakt is goed want het is jouw eigen keuze. Ze dacht na en twijfelde dit keer wat langer omdat de berg zo hoog en steil was maar besloot ervoor te gaan. Ze dacht, ik doe mijn best en ik probeer het gewoon. Het was heel moeilijk, een strijd in haar zelf maar de beloning was groot toen ze beneden kwam.. ze voelde zich heel veel lichter en liep vol goede moed verder. 

Ze zag de Tempel van Stilte al in de verte. Ze liep en dacht na over wat de bergen haar hadden verteld. Door het lopen steeds in hetzelfde ritme herhaalden de woorden zich in haar hoofd en drong het ook echt tot haar door. Ze voelde zich echt anders en ze dacht nu eindelijk bij de Tempel te komen maar toen was er plotseling nog een hindernis op haar pad die ze moest overwinnen om verder te kunnen. Er was een rivier waar ze overheen moest om het pad verder te volgen naar de Tempel. 

.

Het was de Rivier van Emoties. De Rivier van Emoties sprak tot haar; Er zullen altijd emoties zijn, van jezelf of van anderen of van alles door elkaar heen. Dat je soms niet eens weet wat jij nu voelt of wat van de ander is? 

Maar bedenk goed dat emoties helend zijn als je er geen weerstand tegen biedt. En dat emoties ervoor zorgen dat je gepassioneerd leeft en voelt. Alleen als je je identificeert met je emoties kunnen ze behoorlijk in de weg zitten.

De Bergen zeiden het ook al en ik deel die wijsheid, het begint en eindigt hier ook weer bij jezelf. Ben jij trouw aan jezelf? Trouw aan je eigen gevoel? Geef jij je emoties de ruimte? Mag jij boos, bang, verdrietig of blij zijn? De Rivier zei; Je hebt nu 2 keuzes, je keert om en loopt terug of je steekt over. Als je de moeilijke weg kiest en mijn water trotseert, dan zal je groeien en een stukje vrijheid in jezelf creëren door de emoties te doorleven en dan los te laten. Maar luister goed, elke keuze die je maakt is goed want het is jouw eigen keuze. Ze twijfelde dit keer geen moment, ze hield altijd al van water dus deze uitdaging moest ze aangaan. Maar het was niet zomaar water, de rivier was wild en heel erg koud maar niet zo diep gelukkig. Dus ze dacht als ik er voorzichtig doorheen loop moet het lukken. Het enige lastige was nog de stroming dus ze moest heel stevig staan. Ze voelde zich wel heel zeker en vol zelfvertrouwen doordat ze alle bergen al had overwonnen. Het was niet makkelijk maar het lukte haar om naar de overkant te komen. Ze was trots op zichzelf en niet ver meer verwijderd van de Tempel. 

.

Daar was het, ze zag een ronde bol met een licht erin, een fel licht. Het was magisch.. zo mooi! Het schitterde in het maanlicht en ze werd ernaartoe getrokken. Ze ging steeds sneller lopen tot ze voor de ronde bol stond, de Tempel van Stilte. Ze ging naar binnen en het was adembenemend mooi en licht. Ze had verwacht dat dit haar een heel bijzonder gevoel zou geven. Een gevoel van absolute rust en stilte in haarzelf , de ultieme vrijheid. En dat was eigenlijk niet zo.. 

Toen snapte ze het. Ze dacht aan de woorden van de bergen en de rivier..

Dat het altijd begint en eindigt bij jezelf, waar je ook bent.

Het is die plek in jou die jij alleen maar kent en die je uiteindelijk alleen maar zelf kan vinden door jouw unieke pad te bewandelen.

En je kunt overal blijven zoeken maar..

Die Tempel van Stilte zit in jou.

.

Manon en de Maan